Όχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους.

Οι Πειρατές ήταν μάπα.

Μα...μα! Ο Τζόννυ, ο Ορλάντο, η Καιτούλα, ο Κθούλου, το μέτριο σενάριο, η χρήση του Mr.Bean σαν stuntman στις δύσκολες σκηνές, οι επιρροές από τα Looney Tunes! Πώς είναι δυνατόν να είναι μάπα;

Ε και όμως, κυρίες και κύριοι. Το καρπούζι ήτο μάπα, από αυτές που σου πουλά ο έλλην μανάβης που έχει μετονομάσει το οπωροπολείον της γειτονιάς σε 'Υπερμπουτίκ Ωπορολαχανικών "Η Καιτούλα", ειδικευόμενο στην εισαγωγή αμφιβόλου ποιότητας κρεάτων.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Εν μέσω ενός ζεστού και μοναχικού απογεύματος, ειδοποιώ το έτερον ήμισυ, μετά προτροπής φίλου μου, για να παρακολουθήσουμε το πολυδιαφημισμένο υπερθέαμα σε ένα μικρό σινεμά με φοιτητικό εισητήριο.

Μπορώ με σιγουριά να πω, μερικές ημέρες μετά, ότι αυτό ήταν το καλύτερο που αποκόμισα από την εμπειρία. 5 ευρώ για να δεις μια μάπα είναι λογική τιμή.

Εδώ άλλοι πληρώνουν καμιά τριανταριά για να την έχουν στο κομοδίνο τους...

Η ταινία λοιπόν ξεκινά με μια υποσχόμενη εισαγωγική σκηνή. Σκοτεινά νερά, ακριβά CGI...

και η Mordor.

Μόλις το σκοτεινό και ανούσιο σεναριακά κάστρο διαγράφεται στο πανί, ένα πρώτο κύμα κλισέ με χτυπά στο στήθος. Το αφήνω κατά μέρους, καθώς έχω φάει τέτοια με το κουτάλι. Η ταινία προσωράει, με την εγκαταλελειμένη νύφη, τον άγριο και ενηλικιωμένο πια Ορλάντο να ψάχνει για τον Τζόννυ Ντεππ σε όλες τις θάλασσες, αναζητώντας ένα παράταιρο πλήρωμα για να βρει τον πειρατή.

Τον βρίσκει σε ένα νησάκι του κερατά, κατοικούμενο από ανθρωποφάγους, που σκοπεύουν να τον φάνε ζωντανό. Φυλακίζεται και διαφεύγει, ενώ ο Τζόννυς τρέχει να ξεφύγει δεμένος σε ένα ξύλο.

Σε αυτό το σημείο ο εγκέφαλός μου σταμάτησε τη λειτουργία των αισθητηρίων μου οργάνων με έναν γλυκό και διακριτικό τρόπο, που ονομάζουμε ύπνο. Όταν ξύπνησα απότ α σκουντήματα της κοπέλας μου, είδα ένα θέαμα που με έκανε να γελάσω:

Τον Τζοννυ, δεμένο σε ένα ξύλο σαν σουβλάκι φρούτων.

Δε γέλασα επειδή ήταν αστείο. Δε γέλασα επειδή γελούσαν και όλοι οι δύσμοιροι που μοιράζονταν την αίθουσα μαζί μου.

Απλά θυμήθηκα τις πιο αθώες εποχές, όταν αυτού τυ είδους ο εικαστικός αυνανισμός μεταδιδόταν τζάμπα τα πρωινά του Σαββατοκύριακου και οι χαρακτήρες ήταν σκιτσαρισμένοι με μολύβι, ενώ διέθεταν μια πολύ καλύτερη αίσθηση του χιούμορ.

Αφού η ταινία, με τρόπο τινά απρόσμενο και ελάχιστα επεξηγηματικό, μας παρουσιάσει δύο χαρακτήρες που αποτελούσαν ένα καλό comedy relief δίδυμο στην πρώτη ταινία, τους πετά ξανά στο προσκήνιο. Επειδή όμως θα ήταν άδικο να έχουμε δυο κομπάρσους να λένε καλύτερα αστεία, τους κάνουν ακόμη πιο ασήμαντους.

Έτσι έχουμε δύο ακόμη ηλίθιους.

Ο Γιαννάκης λοιπόν σώζεται και επιτέλους τον βλέπουμε να παίζει. Για κακή αμς τύχη, η απόδοσή του είναι πολύ χειρότερη και ο Ορλάντο μιλάει περισσότερο.

Ο Λέγκολας μια φορά έβγαζε το σκασμό. Δεν έμαθε τίποτα αυτό το παιδί;

Σε αυτό το σημείο μαθαίνουμε ότι τον Γιαννάκη τον κυνηγά κάτι. Οπότε για να σώσει το τομάρι του, πηγαίνει στη μάγισσα του βάλτου. Η σκηνή δημιουργεί έναν περίεργο συνειρμό στο μυαλό μου. Ένα προς ένα, τα κομμάτια του παζλ συντίθενται:

-Ένας άχρηστος πειρατής (δύο στην προκειμένη περίπτωση) check
-Ένα σαπιοκάραβο check
-Ένα τραγελαφικό πλήρωμα check
-Μια μάγισσα στο βάλτο check
-Ο Κθούλου ως Davey Jones, δλδ ένας υπερφυσικός υπερκακός check
-Καλή αίσθηση του χιούμορ

Ω θεέ μου! Είναι το Monkey Island!

Σε εκείνο το σημείο η ταινία έχασε το ενδιαφέρον της. Οι slapstick σκηνές της ήταν τραβηγμένες, προφανώς σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γεμίσουν το ρημάδι το τρίωρο, οι σκηνές μάχης ήταν γέμάτες με υπερβολικά stunts και το σενάριο έπασχε.

Πιστεύω ότι εξέπνευσε στην τελική σκηνή, όταν

SPOILER ALERT
Ο κακός της προηγούμενης ταινίας, υποτιθάμενα νεκρός, επιστρέφει για να σώσουν τον jonny που τον έφαγε το Kraken.

Η ταινία παίρνει οπωσδήποτε 2 στα πέντε και αυτό γιατί κοιμήθηκα λίγο πριν τελευταία σκηνή, αλλιώς είμαι σίγουρος ότι θα είχε πάει πολύ χειρότερα. Παρόλα αυτά, μερικές δεκάδες εκατομμύρια πήγαν χαμένα, μερικά παιδιά στην Ουγκάντα θα πεθάνουν απο Aids και η αίσθηση του γούστου θα ξεψυχήσει στο βωμό ενός αναπόφευκτου sequel...